Varen langs de kust van El Chocó in Colombia op een vrachtschip
Van al mijn avonturen is zonder twijfel de boottocht die ik heb gemaakt op een vrachtschip langs de kust van El Chocó in Colombia mijn meest bijzondere reiservaring. De boottocht duurt 24 uur vanaf El Valle tot Buenaventura.
Dit verhaal vertel ik altijd tot in de details, en pas halverwege begrijpen mensen vaak niet wat ik zo bijzonder vind aan deze ervaring. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het merendeel van deze 24 uur brakend over de rand van de boot heen hing of in de foetus houding in een mini-stapelbedje lag. Toch blijf ik erbij dit deze boottocht een unieke ervaring is en een top alternatief voor reizen met het vliegtuig.
El Chocó in Colombia
El Chocó is een regio dat aan de Pacifische kust van Colombia ligt. De reden dat deze regio mij aantrekt is dat je er schitterende zwarte stranden kan vinden en je er prima kunt surfen. Ook spot je er dieren als schildpadden en walvissen van juni tot oktober. Het is niet makkelijk om hier te komen want er is geen weg aangelegd tussen het binnenland en de dorpjes aan de kust. Dit betekend dat je alleen aan de kust kunt komen door te reizen met het vliegtuig of met de boot. Een vlucht naar El Valle kost ongeveer 75 euro en vertrekt vanaf Medellín. Op zoek naar alternatieven en al snel kom ik er al snel achter dat er elke week een vrachtschip vertrekt vanuit Buenaventura naar El Valle.
HET VRACHTSCHIP
Een ticket bemachtigen om mee te kunnen reizen met het vrachtschip is niet makkelijk. Daarom besluit ik vanaf Medellín te vliegen naar El Valle om vervolgens te proberen met de boot vanaf El Valle naar Buenaventura te reizen. Ik hoop natuurlijk dat het lukt, maar ik heb er rekening mee gehouden dat er reizigers zijn die elke week met het schip meevaren en dus er zijn niet altijd plekjes vrij zijn. Uiteindelijk heb ik een ‘ticket’ gekocht in een restaurant in El Valle. Dit is mij gelukt omdat ik bevriend was geraakt met Eduardo, de eigenaar van de pulpería in de haven van El Valle waar ik vaak koffie haalde. Hij heeft mij heeft doorverwezen naar de juiste persoon om een ticket te bemachtigen.
Het vrachtschip word bestuurd door kapitein Óscar met zijn vrouw. Zijn vrouw verzorgt de maaltijden voor de gasten en de crew. Van wat ik opving werkt de crew op het schip, en daarom hoeven zij niet voor de reis op het schip te betalen. Op het vrachtschip worden vooral lege kratten met flesjes vervoerd van El Valle naar het vasteland. Vanaf het vasteland naar El Valle wordt er eten en drinken vervoerd. De 25 passagiers slapen in bedjes zoals op de foto hierboven en kapitein Óscar en zijn vrouw overnachten in een aparte cabin.
DE BOOT GA JE NIET MISSEN
Eindelijk is het zover. Na twee weken aan de Pacifische kust vertrekt vandaag het vrachtschip. Inmiddels ben ik gewend aan de mentaliteit van Zuid -Amerika, maar ergens ben ik nog bang om de boot te missen. Ik spreek met mezelf af een uur voor het vertrek van de boot bij de haven te staan. Ik moet op tijd op, want die nacht verblijf ik in het dorpje Bahia Solano. Bahia Solano ligt een halfuurtje met de TukTuk van El Valle waar het schip om 12:00 vertrekt.
Om mijn laatste avond aan de Pacifische kust te vieren drink ik met wat vrienden huisgemaakte rum met kokosmelk. Dat had ik beter niet kunnen doen. De volgende ochtend heb ik zacht gezegd aardig last van de rum en ik word veel te laat wakker. Vanuit mijn hangmat hoor ik mijn TukTuk toeteren. Met knallende hoofdpijn rol ik mijn hangmat uit en prop ik mijn spullen in mijn backpack, waar ook nog tot mijn schrik twee krabben uit komen kruipen.
Tien minuten later ren ik naar het strand waar mijn TukTuk chauffeur klaarstaat om mij naar El Valle te brengen. Ik spring achterin en schreeuw ‘VAMOS’ waarna de chauffeur hard op het gas trapt. Helaas gebeurd er vrij weinig. De chauffeur denkt dat het misschien werkt als ik het probeer, maar tevergeefs. Hij belt een van zijn collega’s die mij een half uurtje later komt ophalen. Het is inmiddels 11:30. Tegen die tijd ben ik alweer vergeten hoe brak ik ben. Het enige waar ik aan kan denken is hoe vervelend het zou zijn als ik het schip zou missen, want ik heb er juist ontzettend veel zin in.
De rit per TukTuk is erg stressvol en door de regen verloopt het allemaal niet erg soepel. Tot overmaat van ramp moeten we ook nog eens tanken onderweg wat ik allemaal veel te lang vind duren. Ik duw de chauffeur tijdens het tanken opzij en neem het over, maar dit is nog een heel gedoe omdat ik de bezine in de TukTuk moet worden gegoten met een trechter en jerrycan. Al snel blijkt dat ik hier geen talent voor heb en de benzine gutst alle kanten op.
Gedurende de rit hebben we de TukTuk twee keer uit de modder geduwd. Rond 12:15 scheuren we de haven van El Vale in. Tot mijn geruststelling is de boot er nog maar dat was niet het enige wat ik in de haven aantref. De pier in de haven staat volgebouwd met lege bierkratten. Dat kan maar een ding betekenen: de boot moet nog volgeladen worden voor vertrek. De kans dat de boot überhaupt nog vandaag vertrekt lijkt steeds kleiner te worden. Net na zonsondergang, ruim zeven uur later, verlaten we de haven van El Valle.
DE BOOTTOCHT
De meeste passagiers pakten het slimmer aan dan ik en arriveerden rond een uur of drie in de haven. Sommigen helpen met het opladen van de boot, anderen wachten geduldig met een biertje. Aan boord zijn er vooral jonge Colombiaanse mannen, maar er is ook een oude man uit Venezuela en een gezin. De passagiers zijn benieuwd naar mijn verhaal maar verder niet heel spraakzaam. Ik besluit er een vroege avond van te maken maar het is toch een korte nacht want ik ben vrijwel de hele nacht ziek geweest van het schommelende schip.
De volgende ochtend word ik rond een uur of zeven wakker gemaakt door een van de kinderen van het gezin die mij graag wat wilden laten zien. Met moeite klim ik uit bed waarna ik naar het dek van het schip word gestuurd om walvissen te kijken. Ik ren naar de voorkant van het schip waarna ik weer moet overgeven. Toch is dit was een van de spectaculairste momenten van de hele boottocht: aan de ene kant van het schip spot ik zwarte stranden omgeven door de jungle en aan de andere kant word ik verbijsterd door walvissen die zich om het schip heen begeven.
AANKOMST BUENAVENTURA
Na ongeveer 24 uur komt de boot aan op de eindbestemming: Buenaventura. In Buenaventura is een grote haven en helaas staat het erom bekend dat het er niet heel veilig is. Om die reden heb ik afgesproken met een van de passagiers op het schip samen een taxi te nemen naar het busstation en vanaf daar een bus te nemen naar een veiligere bestemming. Even was het de vraag of we de boot wel af komen want het water staat laag. Ik neem de omgeving in mij op en in mijn ooghoek zie ik een groep mensen met een trap aan komen rennen.
Ondanks het feit dat ik me de hele reis ziek voelde op de boot en heel veel uitzichten gemist heb omdat ik in mijn bed heb gelegen, heb ik eigenlijk alleen maar positieve herinneringen aan deze ervaring. Het is zo bijzonder om kennis te hebben mogen maken met de kapitein en zijn vrouw en de passagiers op dit schip. Ook was het geweldig om walvissen te spotten onderweg en ik heb ook nog een paar dolfijnen gezien. Ik voelde mij gezegend om dit mee te mogen maken en ik zou het allemaal zo overdoen. Wel zou ik de volgende keer pilletjes meenemen tegen zeeziekte en minder brak op de boot stappen.
PLAN JOUW BOOTTOCHT
Ben jij enthousiast geworden om het vliegtuig over te slaan en de Pacifische kust van Colombia per vrachtschip te bezoeken? Dan is het belangrijk je reis goed te plannen. De boot vertrekt twee keer per week: dinsdagmiddag om 12:00 van Buenaventura naar Bahía Solano en zaterdagmiddag om 12:00 van Bahía Solano naar Buenaventura.
Afhankelijk van de getijden kunnen de vertrektijden verschillen. Boek je ticket met Transportes Renancer. Het ticket kost 150.000 $COP (ongeveer 43 euro). Een slaapplek en 3 maaltijden bestaande uit rijst en vis en een kop thee (ontbijt, lunch en dinner) zijn inbegrepen. Besef je wel dat je meereist op een vrachtschip. Verwacht dus geen luxe of vegetarische opties.
